Kazanova

Kazanova figurira kao poseban i jedinstveno sre?an slu?aj u svetskoj književnosti, pre svega zbog toga što je ovaj famozni šarlatan isto tako neopravdano dospeo u Panteon stvarala?kog duha kao i Pontije u Simvol vere. Što se ti?e njegovog pesni?kog plemstva, ono nije ništa manje sumnjivo nego ona iz azbuke drsko napabir?ena viteška titula de Seingalt : nekoliko njegovih stihova, na brzinu sro?enih izme?u kreveta i kockarskog stola, u po?ast neke damice, mirišu na mošus i akademski lepak, i kad naš dobri ?akomo po?ne da filozofira, nije zgorega stisnuti vilice da bi se spre?ilo zevanje. Ne, on tako malo pripada pesni?kom plemstvu, on, Kazanova, kao u Goti, i ovde je parazit, nametljivac bez prava i ranga. Ali isto onako smelo kao što za života uspeva da kao sin bedne glumice, najureni sveštenik, rashodovani vojnik, ozloglašeni kockar, opšti s carevima i kraljevima, da bi kona?no umro na rukama poslednjeg plemi?a, princa De Linja – prodrla je njegova senka me?u besmrtne, iako je on prividno samo mali duh koji se bavi umetnoš?u, unus ex multis , pepeo u vihoru vremena. Ali – ?udna ?injenica! – ne on, ve? svi njegovi slavni zemljaci i uzvišeni pesnici Arkadije, „božanstveni“ Metastazio, plemeniti Parini i tutti quanti , postali su bibliote?ka prašina i hrana za filologe, dok njegovo ime još lebdi na svim usnama, zaokruženo u osmeh pun poštovanja. I prema svoj zemaljskoj verovatno?i, njegova eroti?na Ilijada žive?e dugo i nalazi?e fanati?ne ?itaoce, dok ve? odavno La Gerusalemme liberata i Pastor fido kao cenjeni istorijski antikviteti leže ne?itani u ormanima za knjige, prekriveni prašinom. Jednim potezom je taj ovejani igra? na sre?u nadigrao sve pesnike Italije od Dantea i Boka?a.